Gimme 10: Οι επιλογές των Thundermaker

Πίσω από το όνομα Thundermaker βρίσκεται η δράση του Marty, ενός Σουηδού συνθέτη και κιθαρίστα, που αγαπά το μέταλ της παλιάς σχολής.

Η όλη ιστορία ξεκινά το 2013, που ο Marty συνάντησε τον ντράμερ Eddie, και αποφάσισαν το όνομα και την κατεύθυνση του project. Η σύνθεση του γκρουπ πέρασε από διάφορες αλλαγές, και σήμερα ο Marty συνεχίζει μόνος.

Το ντεμπούτο άλμπουμ, The Thundermaker, κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2014, ενώ τον Αύγουστο του 2017 ακολούθησε το Gods Of The Earth, με συμμετοχές γνωστών ονομάτων, όπως οι Blaze Bayley (Iron Maiden), Kane Roberts (Alice Cooper), και Wade Black (Crimson Glory). Η τρίτη κυκλοφορία των Thundermaker ήρθε το 2021, και είχε τον τίτλο The Road. Αυτό το διάστημα, ο Marty ετοιμάζει το επόμενο δισκογραφικό βήμα του.

Ως σημερινό μας φιλοξενούμενος, ο Marty αποκαλύπτει και σχολιάζει παρακάτω τα άλμπουμ που τον ενέπνευσαν και που διαμόρφωσαν το μουσικό του γούστο.

-----

1. Ruff Cutts - Twisted Sister (1982)

Ετούτο τα ξεκίνησε όλα για μένα. Το εξώφυλλο παραμένει κολλημένο στη σκέψη μου μέχρι και σήμερα. Το ακούσαμε με τον θείο μου, και ακουγόταν εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο, εκείνη την εποχή.

2. Stay Hungry - Twisted Sister (1984)

Το πρώτο πρώτο άλμπουμ που αγόρασα με δικά μου λεφτά, το οποίο ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές τότε. Διαμόρφωσε το ποιος είμαι σήμερα, και τα είχε όλα: την εμφάνιση, τον ήχο, το εξώφυλλο, και καταπληκτικά τραγούδια. Το αγαπώ ακόμα.

3. The Last In Line - Dio (1984)

Το εξώφυλλο The cover artwork had me hooked and the songs were so mysterious on this outing. Fantastic songs.

4. Live Evil - Black Sabbath (1982)

Ένα ακόμα πολύ μυστήριο εξώφυλλο, με μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που με έστειλε. Ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών.

5. Bark At The Moon - Ozzy Osbourne (1983)

Όπως ίσως έχετε ήδη καταλάβει πλέον, αυτά τα άλμπουμ ηχογραφήθηκε στις αρχές των '80s κι εγώ ήμουν μόλις 6-7 ετών τότε, οπότε οι δίσκοι αυτοί έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Για το συγκεκριμένο αυτό ισχύει πάρα πολύ. Από το επικό εξώφυλλο μέχρι τα απίστευτα τραγούδια, και το φοβερό βίντεο, τα είχε όλα.

6. Clockwork Immortality - Lovebites (2018)

Ετούτο εδώ με έστειλε εντελώς, οπότε ίσως έπρεπε να βρίσκεται ψηλότερα στη λίστα. Όμως, τα προηγούμενα ήταν τα άλμπουμ που με ενέπνευσαν και διαμόρφωσαν την παιδική μου ηλικία, ενώ αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Μου σύστησε την κιθαρίστρια Miyako, η οποία πραγματικά επηρέασε τη ζωή μου με πολλούς τρόπους. Απόλυτα φανταστικό άλμπουμ. 

7. Genoration 2 - 21g (2018)

Εκείνη την εποχή, η Miyako έπαιζε διπλή βάρδια, στους Lovebites και στο εν λόγω project. A hard hitting album which is quite heavy and also shows some outstanding musicianship.

8. Beat Maker - A Drop Of Joker (2014)

Η πρώτη μπάντα της Miyako, η οποία έπαιζε ένα είδος techno-metal. Σπουδαία τραγούδια, που ξεχωρίζουν, καθώς δεν ακούγονται σαν οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο σαν 21g.

9. Parallels - Fates Warning (1991)

Μία εκπληκτική και υποτιμημένη μπάντα. Αγαπώ όλα τα άλμπουμ τους αλλά ετούτο εδώ με γράπωσε από την αρχή, με τη φανταστική μουσικότητα και τραγουδοποιία του. Ειδικά τα φωνητικά του Ray είναι φανταστικά! Όπως και τα σόλα.

10. Revive - Nemophila (2021) 

Η τέταρτη ιαπωνική μπάντα στη λίστα, με ηγέτιδα τη Γιαπωνέζα κιθαρίστρια Saki, που έπαιζε στους Mary's Blood για πολύ καιρό. Συνολικά εξαιρετικό. Ακούστε το τραγούδι "Life" για να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Οι Thundermaker στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Slow Burning Car

Οι Slow Burning Car είναι μία ροκ μπάντα, με έδρα το Λος Άντζελες.

Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Troy Spiropoulos (φωνή, μπάσο), Zak St.John (τύμπανα, φωνητικά), Kim Clayborne (φωνή), Tommy Marcel (κιθάρα, φωνητικά), και Aaron Kusterer (κιθάρα). Έχουν πολυετή δράση, με περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη, και πλούσια δισκογραφία, η οποία περιλαμβάνει τα άλμπουμ Blowback (2007), Vol. 2 - The Scattering (2009), Assumption (2013), Defection (2017), και Projection (2021).

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του γκρουπ είναι το άλμπουμ Vicarious Disclosures, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2023, ενώ το βίντεο για το τραγούδι "Cyanide Plains", που θα βρείτε παρακάτω, δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις πριν δύο εβδομάδες.

Είναι, λοιπόν, με τις προαναφερθείσες αφορμές που τους φιλοξενούμε απόψε στο Gimme 10, για να μας αποκαλύψουν τους δίσκους που τους ενέπνευσαν. 

-----

1. Songs For The Deaf - Queens Of The Stone Age (2002)

Τέλειος ήχος, τέλειο concept, απίστευτη τραγουδοποιία από διάφορα μέλη... Αριστούργημα!

2. Strangers In The Night - UFO (1979)

Ένα από τα σπουδαιότερα live άλμπουμ! Ακούγεται φανταστικά, συλλαμβάνει τη μπάντα στo απόγειο των δυνατοτήτων της, η setlist μοιάζει με εκείνη μιας greatest hits συλλογής.

 

3. Alive! - Kiss (1975)

Ξανά, ένα επικό live άλμπουμ που συλλαμβάνει το πάθος και τη θεατρικότητα μιας συναυλίας των Kiss, με σόλο, εκρήξεις και φωτιές. Είναι επιπλέον ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό άλμπουμ για να παίζεις υπό τη συνοδεία του από την αρχή μέχρι το τέλος, αν είσαι κιθαρίστας ή μπασίστας.

4. Forever Changes - Love (1967)

Μια χρονοκάψουλα που αποτελεί την επιτομή της ψυχεδέλειας του Λος Άντζελες του τέλους των '60s, ενισχυμένη με σύνολα εγχόρδων και τη λαμπρότητα της τραγουδοποιίας του ιδρυτή, συν το Wrecking Crew (μια ομάδα session μουσικών του LA) να παίζει σε ένα-δυο κομμάτια.

5. L.A. Guns - L.A. Guns (1988)

Ένα χυδαία υποτιμημένο άλμπουμ από το sleeze/glam rock του Λος Άντζελες των τελών των 1980s. Άλμπουμ γεμάτο με hooks, shredding κιθάρα, χορωδιακά ρεφρέν και με το παράσημο των 5 τραγουδιών του που κυκλοφόρησαν ως σινγκλ. Όλα τα κομμάτια είναι φανταστικά... Δεν υπάρχουν παραγεμίσματα!

6. Bark At The Moon - Ozzy Osbourne (1983)

Το άλμπουμ που σύστησε τον κιθαρίστα - διαμάντι Jake E. Lee. Η τραγουδοποία είναι άριστη! Τέλειο  heavy metal με ένα μελωδικό τουίστ, που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε ο Ozzy εποχής Randy Rhoads, αλλά ακολουθεί τον δικό του δρόμο.

7. Mezcal Head - Swervedriver (1993)

Ένα από τα, κατά τη γνώμη μου, καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, από μία συχνά παραμελημένη και φανταστική βρετανική μπάντα του εναλλακτικού σύμπαντος των '90s. Κάθε κομμάτι είναι πιασάρικο και παρουσιάζει την καινοτόμα κιθαριστική ομάδα των Adam Franklin και Jimmy Hartridge, που βοήθησε να γίνουν γνωστοί σε Η.Π.Α. και Καναδά.

8. Too Fast For Love - Mötley Crüe (1981)

Μέχρι και τώρα, το πρωτότυπο του '80s glam rock (με μια δόση από punk αύρα), που ποτέ δεν κοπιαρίστηκε. Ζόρικο, έντονο, πιασάρικο, και πεινασμένο.

9. Mellon Collie And The Infinite Sadness - Smashing Pumpkins (1995)

Παρότι ετούτο θα μπορούσε να είναι ένα υπέρλαμπρο και διαχρονικό μονό, αντί για διπλό άλμπουμ, είναι γεμάτο με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν ποτέ, και έρχεται από τα 1990s. Ο Billy Corgan αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους μεγaλύτερους Αμερικανούς τραγουδοποιούς (και κιθαρίστες) που είχαμε ποτέ, και ένα είδωλο της εποχής του. Ο Jimmy Chamberlain αποδεικνύει ότι είναι, ακόμα και μέχρι σήμερα, ένα από τους καλύτερους ροκ ντράμερ στην Ιστορία, ο οποίος δεν έχει λάβει ακόμα την αναγνώριση που του αξίζει.

10. Ritual De Lo Habitual - Jane's Addiction (1990)

Όταν κυκλοφόρησε ετούτος ο δίσκος, ξύπνησε μία κοιμώμενη περσόνα εντός κάθε ροκ φαν... Είναι αρκετά βαρύς για τους μεταλλάδες/ροκάδες, αλλά και αρκετά εναλλακτικός (σε επίπεδο εικόνας τουλάχιστον) για τους μουσικόφιλους της γενιάς X και τους γκοθάδες. Το άλμπουμ που, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, γεφύρωσε τα ροκ φορμάτ των '80s και των '90s. Ανέθρεψε φανταστικούς μουσικούς, όπως ο Dave Navarro (κιθάρα) και ο Stephen Perkins (τύμπανα).

** 11. Nevermind - Nirvana (1991) 

Μελωδικοί γάντζοι, ριφ, και η φωνή/μήνυμα μιας γενιάς. Το άλμπουμ που ενέπνευσε αρκετούς να αφήσουν στην άκρη τα δερμάτινα, τα τζην και το μέικ απ, και να έρθουν σε λογαριασμό με την απλότητα (και τα flannel και τα doc). Οπωσδήποτε μεταμόρφωσε το όραμά μου για το παίξιμο και την ακρόαση μουσικής.

Οι Slow Burning Car στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Euthymia

Οι Euthymia είναι ένα νέο, ιταλογερμανικό progressive/doom metal συγκρότημα, με έδρα τη Βαμβέργη της Γερμανίας.

Ξεκίνησαν το 2022, ως μετασχηματισμός των Men In The Box, και η σημερινή σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Vito Tambasco (φωνή), Edoardo Di Vietri (κιθάρα), Michael Veneri (κιθάρα), Lhello Marra (μπάσο), Matteo De Marco (σύνθι, κιθάρα), και Denis Citera (τύμπανα). Η μέχρι τώρα δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα EP Θeos (2022) και Chrusos (2022), τα σινγκλ "Acceptance" (2023) και "Angel" (2023, διασκευή του γνωστού τραγουδιού των Massive Attack), καθώς και το ολόφρεσκο "My Cyrenaic Cloak", που κυκλοφόρησε μόλις πριν μερικές μέρες.

Με αφορμή αυτή τη νέα τους κατάθεση, οι Euthymia αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τους δίσκους που τους σημάδεψαν.

-----

1. AEnima - Tool (1996)

Για εμάς ένας λευκός καμβάς, ένα φύλλο χαρτί γεμάτο φράσεις προς αποκρυπτογράφηση, αλλά και η στήλη της Ροζέττας για την κατανόηση της μουσικής μας.

2. Mer De Noms - A Perfect Circle (2000)

Το άλμπουμ που μας επέτρεψε να καταλάβουμε ότι μία καλοφτιαγμένη μελωδία μπορεί να ταιριάξει με οποιονδήποτε τύπο τραγουδιού.

3. Octopus - Gentle Giant (1972)

Η progressive πλευρά μας ξεκινά εδώ...

4. Lateralus - Tool (2001)

...και τελειώνει εδώ! Spiral Out!

5. Mezzanine - Massive Attack (1998)

Συχνά μας αρέσει να χανόμαστε σε ένα θορυβώδες, γεμάτο αντηχήσεις, κενό.

6. Dirt - Alice In Chains (1992)

Είπε κάποιος "grunge"; Ποτέ χωρίς.

7. Koi No Yokan - Deftones (2012)

Κάποιος να μου δώσει ένα μικρόφωνο, ή ένα μαχαίρι.

8. Deadwing - Porcupine Tree (2005)

Πώς να δώσεις φωνή σε λυπητερές σκέψεις.

9. Opiate - Tool (1992)

Το ρήμα.

10. OK Computer - Radiohead (1997)

"...I am gonna grow wings, a chemical reaction, hysterical and useless."

Οι Euthymia στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές του Aaron Kusterer

Ο Aaron Kusterer είναι μουσικός και παραγωγός, από τις Η.Π.Α.

Γεννήθηκε στο Μιζούρι, και ήρθε σε επαφή με τη μουσική μέσω των γονιών του. Σήμερα η έδρα του είναι είναι το Λος Άντζελες, και η Χονολουλού. Ως κιθαρίστας για σχεδόν 25 χρόνια, έχει συνεργαστεί με πλήθος καλλιτεχνών, και διαθέτει πλούσια εμπειρία συναυλιακών εμφανίσεων, ενώ παράλληλα εργάζεται και ως παραγωγός και μηχανικός ήχου. Έχει γράψει μουσική για ταινίες, και έχει κυκλοφορήσει τραγούδια με δικούς του στίχους και μουσική. Κάποια από αυτά είναι τα σινγκλ "One Shade Away" (2019), "Virus Inside" (2019), "Forever Young" (2020), και "Breathless" (2020).

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του Aaron Kusterer είναι το EP A Little Louder, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2023, και περιέχει τέσσερα κομμάτια. Και είναι αυτό η αφορμή με την οποία τον φιλοξενούμε σήμερα, για να μας αποκαλύψει δέκα από τα άλμπουμ που συνέβαλαν στη μουσική του εκπαίδευση.

-----

1. Ten Summoner's Tales - Sting (1993)

Αυτός ο δίσκος αποτελεί μάθημα τραγουδοποιίας, ενορχήστρωσης, και γενικά μουσικής γαματοσύνης. Υπήρξε μια χρονική περίοδος κατά την οποία έπαιζε στο repeat.

2. Kingdom Of Desire - Toto (1992)

Για έναν κιθαρίστα που τραγουδά, αυτό το άλμπουμ είναι ηχητική παιδική χαρά, καθώς ο Steve Lukather είναι πανταχού παρών, φωνητικά και παικτικά. Οι Toto κινήθηκαν σε μια πιο σκοτεινή και βαριά κατεύθυνση με αυτόν τον δίσκο, ο οποίος είναι μια παρουσία που αγαπώ.

3. Hot House - Bruce Hornsby (1995)

Άλλο ένα μάθημα τραγουδοποιίας και ενορχήστρωσης. Ο Bruce κατόρθωσε να παρουσιάσει ένα εκπληκτικό επίπεδο ικανότητας εδώ, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις συνθέσεις, αλλά και στις εκτελεστικές επιδόσεις του κάθε μουσικού. Υπάρχει κάτι το μοναδικό στο κάθε τραγούδι, και η ακρόαση είναι στ' αλήθεια ένα ηχητικό δώρο.

4. Hysteria - Def Leppard (1987)

Αυτός είναι ένας από τους πιο κατάλληλους να παιχτούν δυνατά δίσκους σε τούτη τη λίστα! Τον λατρεύω και ποτέ δεν τον βαριέμαι. Ένα μάθημα για το πώς μπορείς να πάρεις μία απλή ιδέα και με τέχνη να την κάνεις απολύτως τεράστια και εξωφρενικά κουλ (ελέω Mutt Lange).

5. Dark Horse - Nickelback (2008)

Το λατρεύω αυτό το άλμπουμ! Το ηχητικό του αποτύπωμα είναι απίστευτα τεράστιο. Ακούγεται μεγάλο, κουλ, και εντελώς ροκ εντ ρολ.

6. Sex And Religion - Steve Vai (1993)

Ο Steve Vai ήταν ένας από τους πρώτους κιθαρίστες που με άγγιξαν. Ενώ, ως έφηβος, αγάπησα απόλυτα όλα τα ορχηστρικά που έκανε, υπήρχε κάτι στο εγχείρημα της μπάντας με φωνητικά που έκανε με τον Devin Townsend που ήταν τόσο ωμό και κουλ. Κατά βάθος είμαι φαν των τραγουδιών, και το να ακούω την κιθάρα αναμεμειγμένη σε πραγματικά διασκεδαστικά τραγούδια ήταν υπερτέλειο για μένα!

7. Beyond Belief - Petra (1990)

Πολύ πριν ακούσω τους προαναφερθέντες δίσκους, αυτός εδώ έπαιζε στο σπίτι μας, καθώς μεγάλωνα. Δυνατά φωνητικά, κιθάρες και ντραμς, σε συνδυασμό με μερικά πραγματικά φανταστικά γραμμένα και ενορχηστρωμένα τραγούδια συνετέλεσαν στην υποσυνείδητα πλούσια ανατροφή μου, η οποία οπωσδήποτε βοήθησε στη χάραξη της πορείας μου, πριν ακόμα να μπορώ καν να αντιληφθώ τι άκουγα.

8. Breathe - Faith Hill (1999)

Αυτός ο δίσκος, σε παραγωγή Dann Huff, στάζει από εκείνη την κιθαριστική γυαλάδα του Nashville, την οποία λατρεύω. Η φωνή της Faith απλώς σκοτώνει, και ο συνδυασμός της με τις εκπληκτικές ενορχηστρώσεις συντελεί στη δημιουργία ενός υπέροχου δίσκου.

9. Empire - Queensryche (1990)

Άκουγα αυτόν τον δίσκο για πολύ καιρό, κι ακόμα τον βγάζω από τη δισκοθήκη μου, πού και πού. Αγαπώ τη φωνή του Geoff Tate, και για μένα η συναισθηματική ερμηνεία του δεν έχει όμοιά της στον hard rock/heavy metal κόσμο. Επιπλέον, αυτό είναι ένα ακόμα από τα άλμπουμ που ακούγονται απίστευτα κουλ για μένα.

10. Indian Summer - Go West (1992)

Ετούτος είναι ένας δίσκος και ένας ήχος, στους οποίους επιστρέφω ξανά και ξανά. Αυτό το αβίαστο, παιγμένο από session μουσικούς, pop/rock των αρχών των '90s ήταν κάπως βραχύβιο, αλλά, δικέ μου, ήταν και τόσο συμπαγές.

Ο Aaron Kusterer στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Crama

Οι Crama είναι μία garage punk μπάντα από την Αθήνα.

Η ιστορία τους ξεκίνησε στην Πάτρα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν οι Τόλης Κατσογιάννης (τύμπανα), Γιάννης Χουσιάδας (κιθάρα), Χρήστος Χουλιάρας (κιθάρα, φωνή) και Γρηγόρης Μαρκάκης (μπάσο), συμφοιτητές στο Πολυτεχνείο, άρχισαν να εμφανίζονται ζωντανά, ως Ψυχώ. Στη συνέχεια διαλύθηκαν, για να επανέλθουν το 2013, έπειτα από σχεδόν 15 χρόνια, με το όνομα Crama πλέον. Αυτή τη φορά στόχευσαν στη δημιουργία δικού τους υλικού, και το 2018 οι προσπάθειές τους δημοσιοποιήθηκαν στο άλμπουμ Changes -όπου σε τέσσερα κομμάτια ακούγονται και τα φωνητικά της Τζοάννας.

Στη συνέχεια προσχώρησε στο γκρουπ και ο Νικόλας Θωμάς, που ανέλαβε τη φωνή, αλλά και το μπάσο, έπειτα από την αποχώρηση του Γρηγόρη Μαρκάκη. Η τετράδα ήδη ετοιμάζει τον επόμενο δίσκο της, που θα έχει τίτλο Where You've Never Been Before, και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2024.

Με αυτά ως αφορμή, οι Crama αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τα άλμπουμ που τους καθόρισαν.

-----

1. Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια - Τρύπες (1993)

Όλα τα άλμπουμ. Ουσιαστικά η πρώτη έμπνευση για τη δημιουργία των Crama. Διαλέγουμε το συγκεκριμένο άλμπουμ μόνο για συναισθηματικούς λόγους, καθώς όταν κυκλοφόρησε φτιάξαμε και το πρώτο μας ερασιτεχνικό στούντιο στην Πάτρα.

2. Tender Pray - Nick Cave And The Bad Seeds (1988)

Σοκ και Δέος! Ο Cave και η μπάντα στα καλύτερά τους, δημιουργώντας μία απρόσμενη ισορροπία μεταξύ σκοτεινού και πειραματικού ύφους και μελωδίας.

3. Heatwave - The Last Drive (1988)

Μάθαμε και αγαπήσαμε το garage. 

4. Goo - Sonic Youth (1990)

Κιθάρες από άλλον πλανήτη.

5. Over The Edge - Wipers (1993)

Και με τους Wipers ισχύει πως όλα τα άλμπουμ μάς έχουν επηρεάσει. Σκληράδα και μελωδία ταυτόχρονα, συνθέτουν πραγματικά κάτι απρόσμενα υπόγειο και θεϊκό ταυτόχρονα.

6. Never Mind The Bollocks Here's The Sex Pistols - Sex Pistols (1977)

Ο ορισμός της ελεύθερης έκφρασης. Όταν δεν φοβάσαι να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο, σίγουρα δεν φοβάσαι και τίποτε άλλο.

7. From The Lions Mouth - The Sound (1981)

Ένας δίσκος "ψυχοθεραπεία". Γεμάτος με το αίσθημα της μοναξιάς και της θλίψης σε πρώτο επίπεδο, αλλά πάντα με θετική κατάληξη που ξεπηδά αγωνιωδώς μέσα από τις σκιές.

8. Doolittle - Pixies (1989)

Και λίγο πριν αρχίσει να σβήνει το punk, ήρθαν οι Pixies να το θυμίσουν και να το επαναπροσδιορίσουν.

9. Blood Sugar Sex Magik - Red Hot Chili Peppers (1991)

Ανατρεπτικό, και αντισυμβατικό. Σεμινάριο έκφρασης και χρήσης των μουσικών οργάνων, με έναν Chad Smith να ξεπερνάει τον εαυτό του σε κάθε μέτρο.

10. Led Zeppelin IV - Led Zeppelin (1971)

Δεν χωρούν λόγια. Ακόμα και ο λόγος που το εξώφυλλο είναι άδειο θα μπορούσε να το βάλει στο Gimme 10. Πόσο μάλλον όταν το περιεχόμενο σε φέρνει στο απόγειο της έμπνευσης και της αισθαντικότητας.

Οι Crama στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Poison Heart

Οι Poison Heart είναι μία πενταμελής hard rock μπάντα από τη Θεσσαλονίκη. Η σύνθεσή της περιλαμβάνει τους Chris Blaze (φωνή), Tolly Rose (κιθάρα, φωνή), Mick Marston (κιθάρα, φωνή), Johnny Gunshot (μπάσο, φωνή), και Lenny James (τύμπανα).

Η πορεία τους ξεκίνησε το 2021, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, με τίτλο "Doctor Love". Αυτό το διάστημα ετοιμάζουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Ως σημερινοί φιλοξενούμενοί μας, οι Poison Heart αποκαλύπτουν παρακάτω δέκα από τα άλμπουμ που τους σημάδεψαν.

-----

1. Appetite For Destruction - Guns N' Roses (1987)

Νούμερο 1 χωρίς καμία αμφιβολία. Από τις ιστορίες πίσω απ’ το κάθε κομμάτι μέχρι τη μίξη και το τελικό προϊόν, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα που έκανε τον χαμό που του άξιζε ως το μεγαλύτερο σε πωλήσεις debut album που έχει κυκλοφορήσει ποτέ.

 

2. Shout At The Devil - Mötley Crüe (1983)

Με μια πρόταση, απλά η δεκαετία των '80s σε έναν δίσκο. Μουσική με θράσος, χωρίς φίλτρα και διακρίσεις. Αλητεία και αδιαφορία προς κάθε κριτική. Οι Crue με αυτόν τον δίσκο ήταν η πιο αντιπροσωπευτική μορφή του glam rock.

 

3. Dirt - Alice In Chains (1992)

Άλλο ένας groundbreaking δίσκος που σηματοδότησε μια νέα εποχή στη μουσική βιομηχανία. Άρτια φωνητικά και μελωδίες που εξιστορούν τις προσωπικές δυσκολίες των μελών, με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν της προηγούμενης δεκαετίας, πριν το release του Dirt.

4. Rust In Peace - Megadeth (1990)

Ουδέν σχόλιο, ανατριχιαστικά riffs, μελωδίες, φωνητικά και σόλο. Στους top 3 metal δίσκους όλων των εποχών.

5. Painkiller - Judas Priest (1990)

Με αρκετά μεγάλη σιγουριά, ο καλύτερος heavy metal δίσκος όλων των εποχών. Οι Priest είναι χωρίς καμία αμφιβολία η πιο ολοκληρωμένη μπάντα που έχει περπατήσει στη Γη.

6. The Seventh Sign - Yngwie Malmsteen (1994)

Ο Malmsteen δεν χρειάζεται προσφώνηση. Αυτός ο δίσκος είναι σαν να πατάς το γκάζι τέρμα, χωρίς να ξέρεις πού θα βρίσκεσαι το επόμενο δευτερόλεπτο.

7. A Night At The Opera - Queen (1975)

Ένας δίσκος - ταξίδι από μόνος του. Κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει ό,τι έκαναν οι Queen με αυτόν τον δίσκο.

8. Powerslave - Iron Maiden (1984)

Από τα πρώτα άλμπουμ που θα ακούσεις από τον πατέρα σου ή από τον μεγάλο σου αδερφό. Ένδοξο metal, υπέρ αρκετό για να σε βάλει στο τρυπάκι του είδους.

9. Pornograffitti - Extreme (1990)

Γκρούβα, γκάζι, άρτιες κιθάρες. Τι άλλο να χρειαστεί κανείς;

10. Hail To The King - Avenged Sevenfold (2013)

Το πιο σύγχρονο της λίστας. Μουσικοί - τέρατα, με απίστευτη έμπνευση, που δεν στερεύει ποτέ.

Οι Poison Heart στο Facebook

Κατάφαση καρδιάς: Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο Κύτταρο

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής

Μπαίνοντας στον καθησυχαστικά απαράλλαχτο χώρο του Κυττάρου, βράδυ Σαββάτου, βρίσκεις αρκετό κόσμο να έχει ήδη γεμίσει τα περισσότερα τραπέζια. Στον χώρο των ορθίων, κάποιοι αναζητούν την καλύτερη γωνιά για να σταθούν, άλλοι περιμένουν να αφήσουν το παλτό τους στην υποδοχή, κι άλλοι κουβεντιάζουν ήδη με την παρέα που είχαν δώσει ραντεβού, με το πρώτο ποτό της βραδιάς στο χέρι.

Κοιτώντας προς τη μεριά της ακόμα άδειας από ανθρώπινη παρουσία σκηνής, έρχεσαι αντιμέτωπος με μία οπτική ρετροσπεκτίβα στη μέχρι τούδε δισκογραφική πορεία του Φοίβου Δεληβοριά: επί της μεγάλης τετράγωνης επιφάνειας στο πίσω μέρος παρελαύνουν τα εξώφυλλα των άλμπουμ, σελίδες από τα ένθετα, φωτογραφίες και στίχοι. Μέχρι και τη σχεδόν ξεχασμένη πια ταινία γνησιότητας πήρε κάπου το μάτι μου -ξέρετε, εκείνη που αν επιχειρούσες να την αφαιρέσεις από το CD, άφηνε διά παντός το αποτύπωμά της επάνω του.

Σε αντίστοιχα ανεξίτηλα αποτυπώματα επιχειρεί να αναφερθεί και με το περιεχόμενο των φετινών παραστάσεών του ο Δεληβοριάς, ανατρέχοντας, με χρονολογική σειρά, στα οχτώ προσωπικά άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Αν και οι στάμπες που τον ενδιαφέρουν δεν είναι χειροπιαστές: αφορούν στη δική του σχέση με τα τραγούδια όπως αυτά ηχογραφήθηκαν σε κάθε εποχή, αλλά και στη σύνδεση με τους ακροατές του μέσω αυτών.

Η έναρξη έρχεται λίγο μετά τις 22:30: τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή, και οι πρώτοι ήχοι που ακούγονται συνθέτουν ένα κάπως χαοτικό κολάζ θραυσμάτων από τους δίσκους. Ο πρωταγωνιστής βγαίνει τελευταίος, κάθεται στο σκαμπό του, και πιάνει την κιθάρα, για να ξεπηδήσει μέσα από το χάος η τάξη: "Απόψε φεύγει απ’ την Αθήνα το κορίτσι που αγαπώ..." Είναι η μόνη παρασπονδία στη χρονολογική ροή της παράστασης, κι ένας συγκινητικός φόρος τιμής στον άνθρωπο -κάποιον Μάνο Χατζιδάκι...- που έδωσε στον Δεληβοριά το διαβατήριο για τη δισκογραφία, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών.

Το κοινό δεν αργεί να ζεσταθεί. Μπορεί τα τραγούδια από την Παρέλαση να τα ξέρουν καλά λίγοι, όμως το "να να να..." ρεφρέν του "Με Φλάουτα Και Κιθάρες" διευκολύνει ένα πρώτο, δειλό έστω, τραγούδισμα εν χορώ. Λίγο μετά, με το που ξεκινά "Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα", οι ευοίωνες προοπτικές της βραδιάς γίνονται πασιφανείς• και δεν διαψεύδονται ποτέ στη συνέχεια.

Ο Δεληβοριάς είναι σε μεγάλη φόρμα. Πότε καθισμένος, πότε όρθιος, με την κιθάρα ή χωρίς, ερμηνεύει άψογα και με καρδιά. Είναι προφανές ότι στη σκηνή του Κυττάρου νιώθει σαν στο σπίτι του, και γρήγορα μετατρέπεται σε κουλ οικοδεσπότη, που αποπνέει καλοσύνη και σιγουριά. Κάποιες φορές εντοπίζει ανάμεσα στο κοινό φίλους του, και τους απευθύνεται με το όνομά τους• άλλες πάλι εγκαταλείπει το κέντρο της σκηνής για να πλησιάσει στα άκρα, και να τραγουδήσει απευθυνόμενους στους «αδικημένους» που βρίσκονται εκεί.

Σε φόρμα, όμως, είναι και η ομάδα που χρόνια τώρα τον πλαισιώνει -και την οποία εκείνος δεν αμελεί ποτέ να εκθειάσει. Ο Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), ο Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ο Yoel Soto Gonzalez (μπάσο), ο Κώστας Παντέλης (κιθάρα) και ο Χρήστος Λαϊνάς (πλήκτρα, λάπτοπ, κιθάρα, κρουστά, μπουζούκι, φωνή), αριστοτέχνες όλοι τους, στήνουν έναν ήχο ανάγλυφο, βοηθούμενοι και από τον επίσης παλιό συνεργάτη, έμπειρο ηχολήπτη και παραγωγό, Γιάννη Πετρόλια.

Η προσέγγιση σε ό,τι αφορά τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών είναι η αληθινή έκπληξη της παράστασης. Κι αυτό γιατί έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη "γραμμή Dylan" που ακολουθούσε μέχρι πρότινος, και για πολύ παραπάνω από μία δεκαετία, ο Δεληβοριάς. Τότε προτεραιότητα είχαν η λαχτάρα για το άγνωστο, το πείραμα και το παιχνίδι, με τους μουσικούς να έχουν το πάνω χέρι, και τα τραγούδια να προσαρμόζονται στις εκάστοτε διαθέσεις τους, καταλήγοντας συχνά αγνώριστα. Είχε ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρον εκείνη η αρτίστικη διάθεση, που υπέσκαπτε και την κάπως θρησκόληπτη αντίληψη ότι οι στουντιακές ηχογραφήσεις είναι κάτι σαν τις πλάκες που κατέβασε ο Μωυσής από το Όρος Σινά.

Όμως έρχεται κάποτε η στιγμή που λες "νισάφι"· που θες να ξαναφωνάξεις δυνατά τους στίχους από τα αγαπημένα σου τραγούδια, με τις μελωδίες και τους ρυθμούς που ήξερες. Ο Δεληβοριάς, λοιπόν, μάς κάνει φέτος αυτή τη χάρη: τα τραγούδια αποκτούν ξανά τη μορφή με την οποία τα πρωτογνωρίσαμε, χωρίς όμως να έχει εξαλειφθεί εντελώς η συμβολή της φαντασίας των μουσικών· η λέξει-κλειδί τώρα είναι "ισορροπία". Η ατακαριστή γκρούβα του "Το ‘πα - Το ‘κανα", το ζωηρό παιχνίδισμα του "Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι", το παιδικό πιάνο στο "Καταφύγιο", κι ένα σωρό άλλες ηχητικές λεπτομέρειες από τους δίσκους, μετατρέπουν τη συναυλία σε πάρτι της μνήμης: μάς εκτοξεύουν πίσω, στις στιγμές εκείνες που σφυρηλάτησαν τη σχέση μας μαζί τους, και με τον δημιουργό τους.

Δεν πέφτουν, πάντως, όλοι αμαχητί στο δίχτυ που τόσο επιτήδεια έχουν υφάνει ο Δεληβοριάς και οι φίλοι του. Απέναντι ακριβώς από εκεί που κάθομαι στέκει ένα νεαρό κορίτσι, παρακολουθώντας με την παρέα της τη συναυλία, με μια απάθεια που μου κάνει εντύπωση. Μέχρι το διάλειμμα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δεν έχει τραγουδήσει έστω δυο λέξεις, δεν έχει κουνηθεί με τον ρυθμό... Κοιτάζει απλώς προς τη σκηνή, με μια στωικότητα, με κάτι σαν υπομειδίαμα στην έκφραση του προσώπου της -σαν να απορεί προς τι όλος αυτός ο σαματάς. Είναι προφανέστατα η πιο δύσκολη ακροάτρια απόψε. Αλλά λίγο πριν το τέλος έχει κι εκείνη παραδοθεί στο ευφορικό κλίμα που τυλίγει ολόκληρη την αίθουσα.

Να έχει συμβάλει άραγε στην παράδοσή της το encore της βραδιάς, όπου ο Δεληβοριάς επιλέγει να πει, μόνος με την κιθάρα του, τις -κατά δήλωσή του- τρεις μεγαλύτερες επιτυχίες του; Ίσως... Πρόκειται, βέβαια, για "Το Ελεφαντάκι" του Γιώργου Χατζηπιερή ("γονείς με σταματάνε στον δρόμο και μου λένε
"όχι άλλο "Ελεφαντάκι", ρε πούστη""), για το "Όταν Σου Χορεύω", που ο τραγουδοποιός έγραψε για τη Ρένα Μόρφη, και για το "Ο Κόσμος Σου", που πρωτοακούσαμε από τη Νεφέλη Φασούλη. Δεν ξέρω για τα άλλα δύο, πάντως το τελευταίο είναι ένα τραγούδι που θα άκουγα ευχαρίστως στο κλείσιμο κάθε συναυλίας -του Δεληβοριά, ή όποιου άλλου.

Όταν η μουσική σταματά, θέλεις κι άλλο. Ναι, παίχτηκαν 38 τραγούδια, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα, από τα αγαπημένα, που δεν χώρεσαν. Κι ας ακούστηκαν τόσες ιστορίες, γνωστές ή άγνωστες, κι ας γέλασες τρανταχτά με τον τρόπο που τις αφηγήθηκε ο πρωταγωνιστής, κι ας κύλησαν τρεις ώρες και βάλε· δεν θα πείραζε αν ήταν άλλες τόσες.

Η φετινή σειρά εμφανίσεων του δημοφιλούς καλλιτέχνη μπορεί να ιδωθεί ως μία από καρδιάς κατάφαση στο δισκογραφημένο παρελθόν του. Στο παρελθόν του οποίου πολλές πλευρές ο ίδιος στηλίτευσε κατά καιρούς δημοσίως· και καλώς έκανε, αν έτσι ένιωσε τότε. Ίσως ο χρόνος, που όλα τα λειαίνει, να άφησε να κατασταλλάξουν αλλιώς τα πράγματα μέσα του. Στο κάτω κάτω, τα τραγούδια του Δεληβοριά δεν είναι πια ακριβώς δικά του· είμαστε κι εμείς εδώ, μίστερ. Κι αν τελικά οι βραδιές του Κυττάρου δεν μαρτυρούν απαραίτητα την πλήρη αποδοχή από μέρους του της όλης ιστορίας, σίγουρα αποτελούν ένα μεγάλο «ναι» στη δική μας θέληση να την ξαναδούμε να ξετυλίγεται εμπρός μας· είτε όντως τη ζήσαμε τότε μαζί του, είτε απλώς θα θέλαμε να ‘μασταν εκεί.

Setlist:

1. Ο Ταχυδρόμος

2. Με Φλάουτα Και Κιθάρες

3. Η Επέτειος

4. Ερωτικό Για Δυο Αγγέλους

5. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα

6. Το ‘πα - Το ‘κανα

7. Πατήρ Φοίβος Ολομόναχος

8. Αφού Δε Μ’ Αγαπάς...

9. Η Κική Κάθε Βράδυ

10. Εκείνη

11. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι

12. Χάλια

13. Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)

14. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω

15. Δεν Ξέρω Τι Είναι

16. Αυτή Που Περνάει

17. Ο Καθρέφτης

18. Η Υβρεοπομπή

19. Η Όμορφη Πόρτα

Διάλειμμα

20. Η Πέρα Χώρα

21. Αδιάκοπα

22. Το Καλοκαίρι Θα ‘ρθει

23. Bolero

24. Θα ‘θελα Να ‘μουνα Εκεί

25. Χωρίς

26. Το Καταφύγιο

27. Ερημιά Στην Καλλιθέα

28. Ο Μπάσταρδος Γιος

29. Ο Ξένος

30. Κουνελάκι

31. Μόνο Ψέματα

32. Κάποια Παιδάκια

33. Ο Λωτοφάγος

34. Άγρια Ορχιδέα

35. Μπαλάντα

Encore

36. Το Ελεφαντάκι

37. Όταν Σου Χορεύω

38. Ο Κόσμος Σου

Gimme 10: Οι επιλογές των Countown

Οι Countown είναι μία ελληνόφωνη nu metal μπάντα από την Αθήνα.

Η πορεία τους ξεκίνησε το 2011, και η σημερινή σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Γιώργο Αρχοντούλη (φωνή, κιθάρα, samples), Σπύρο Σταυράγγελο (κιθάρα), Κυριάκο Ιγγλέση (μπάσο, φωνή), και Μάκη Αλιφραγκή (τύμπανα).

Η συναυλιακή τους παρουσία είναι πλούσια, και περιλαμβάνει συμμετοχές σε φεστιβάλ, support στην περιοδεία για τα εικοσάχρονα των Υπογείων Ρευμάτων, και εμφανίσεις σε ιστορικούς χώρους. Το 2015 βραβεύτηκαν ως η καλύτερη μπάντα, ανάμεσα σε 29 συμμετοχές, στην 80ή Δ.Ε.Θ. της Helexpo.

Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Μουσική Πορνεία (2015) και Αέναος Κύκλος (2017), καθώς και τα σινγκλ "Χαιρεκακία" (2020) και "Κόσμος Τοξικός" (2021). Πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους είναι το τραγούδι "Vrikolakes" (2023), το οποίο αποτελεί προπομπό του τρίτου στουντιακού δίσκου τους, που θα κυκλοφορήσει εντός του 2024 και θα έχει τον τίτλο Χαιρεκακία.

Με αυτή την αφορμή, οι Countown είναι οι σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, και σχολιάζουν παρακάτω δέκα από τα αγαπημένα τους άλμπουμ.

-----

1. Iowa - Slipknot (2001)

Ό,τι πιο σκληρό και καινοτόμο σε ήχο και στίχο, το οποίο είχε ανάγκη η εποχή τότε και δεν το ήξερε.

2. Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water - Limp Bizkit (2000)

Ένα άλμπουμ game-changer για την εποχή. Κάθε κομμάτι μοντέρνος fat American ήχος. Η απόλυτη groove αίσθηση, καθαριστικά ριφ που μιλάνε.

3. Around The Fur - Deftones (1997)

Η αίσθηση της ατμόσφαιρας σε συνδυασμό με την έκφραση, άλλοτε με οργή άλλοτε με μελωδία, σε συνδυασμό με χαοτική απόδοση στίχων σε έναν μασίφ για την εποχή ήχο.

4. Wisconsin Death Trip - Static X (1999)

Ατόφιο "γκρουβάτο, μπιτάτο, τσιτωμένο", με industrial υπόκρουση nu metal, με απλές, βατές, πανέξυπνες συνθέσεις.

5. Take A Look In The Mirror - Korn (2003)

Η οργή, ο πόνος, η έκφραση, η αντίδραση, η εξιλέωση της ψυχής, ο όγκος, το βάρος και ιδιαιτερότητα του ήχου σε ξετινάζουν σε αυτό το άλμπουμ.

6. Break The Cycle - Staind (2001)

Ήχος ογκώδης, παραφωνία στα καθαριστικά ριφ και σε συνδυασμό με τη γκρούβα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που σου κάνει παρέα τις δύσκολες στιγμές. Στίχος που αν είσαι στα πατώματα σε πάει πιο κάτω να πάρεις φόρα να ανέβεις ψηλά. Εναλλακτικό, βαρύ και ποιοτικό.

7. The War Of Art - American Head Charge (2001)

Ένα άλμπουμ masterpiece -από πού να αρχίσεις; Ηχητικά, στιχουργικά, πανέξυπνες συνθέσεις με ποικιλία ρυθμών. Ο Κάμερον σαν frontman είναι ένας από τους καλύτερους, και σαν performer στα live σε βάζει στο πετσί των θεμάτων των τραγουδιών με το attitude που τον διακατέχει. Γενικά, γίνεται ένας πόλεμος της τέχνης -όπως και ονομάζεται!

8. Roots - Sepultura (1996)

Τι να πούμε για ένα πάναπλο ριφ που άλλαξε ζωές, για ήχους παραδοσιακούς, για στίχο δυναμίτη, τύμπανα που σκοτώνουν -αυτά είναι λίγα για αυτό το άλμπουμ. Ένας μασίφ δίσκος, που πρέπει να τον έχεις ακούσει ολόκληρο για το βιογραφικό σου.

9. Through The Ashes Of Empires - Machine Head (2003)

Ένα άλμπουμ που το πίνεις στο ποτήρι. Τραγουδάρες, ριφάρες, στιχάρες, και τύμπανα που σε στέλνουν στο ωδείο! Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα παλεύω να παίξω το "Imperium" στην κιθάρα και να τραγουδήσω όπως ο Flynn.

10. Vulgar Display Of Power - Pantera (1992)

Άλμπουμ - σχολή για τα επόμενα 20-30 έτη από τη δημιουργία του -αυτό και μόνο! 

Οι Countown στο Facebook

Gimme 10: Οι επιλογές των Rock N' Road

Οι Rock N' Road είναι μία classic rock μπάντα από την Αθήνα.

Η πορεία τους ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2021, όταν ο Νίκος Μαραζιώτης (τύμπανα) γνώρισε τον Μάρκο Καραμπότη (φωνή), σε ένα road trip με μηχανές chopper. Αργότερα προστέθηκαν στη σύνθεση ο Πέτρος Σπιθουράκης (κιθάρα) και ο Μάρκος Δημόπουλος (μπάσο).

Η μέχρι στιγμής δισκογραφία τους περιλαμβάνει τα σινγκλ "Rolling" (2022), "Jimmy The Lizard" (2023), και "Mind Over Matter" (2023), με το τελευταίο να αποτελεί προπομπό του ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός του 2024, και θα έχει τον τίτλο Midnight Tale.

Ως σημερινοί φιλοξενούμενοι της στήλης, οι Rock N' Road αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω τα άλμπουμ που καθόρισαν τον ήχο τους.

-----

1. Rising - Rainbow (1976)

Γιατί ήταν μια έκρηξη μετά τις αρχές της classic rock, η οποία κατάφερε να κρατήσει τα στοιχεία της κλασικ, παρ’ολα αυτά να τα συνδυάσει με νέες ιδέες και έθνικ στοιχεία, ενώ παράλληλα είχε ξεκάθαρα heavy metal ντραμς.

2. Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

Τι να πούμε τώρα...

3. Led Zeppelin IV - Led Zeppelin (1971)

"Black Dog", "Rock And Roll", "The Battle Of Evermore", "Stairway To Heaven"... Εντάξει, καλό ήταν βρε παιδιά...

4. Heaven And Hell - Black Sabbath (1980)

Σε αυτό το άλμπουμ συναντάς την κόλαση και τον παράδεισο.

5. Paranoid - Black Sabbath (1970)

Θα αναφερθούμε σε αυτό το άλμπουμ γιατί πιστεύουμε πως σε ένα μικρό αλλά σημαντικό βαθμό έχει επηρεάσει με τον τρόπο του τον ήχο μας. 

6. Machine Head - Deep Purple ()

"Highway Star", "Smoke On The Water", πήραμε φωτιά κι άντε να τη σβήσουμε!

7. Holy Diver - Dio (1972)

Άλμπουμ Ιερό, σαν τον Holy Diver. Δεν γίνεται να μην έχει επηρεαστεί κάποιος από αυτό! Προσευχηθείτε άπιστοι!

8. Led Zeppelin II - Led Zeppelin (1969)

Ναι, μπορούμε ξεκάθαρα να πούμε ότι οι Led Zeppelin είναι ξεκάθαρα βασική μας επιρροή.

9. The Last In Line - Dio (1984)

Αν και το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι λίγο πιο "σκληρό" από τον ήχο μας, σίγουρα οι στιχουργικές ανησυχίες του μας έχουν κινήσει το ενδιαφέρον.

10. Για να κλείσουμε αυτόν τον "δεκάλογο" των επιρροών μας, θα θέλαμε να αναφερθούμε στο ότι, ενώ δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μπάντα ή άλμπουμ που να μας έχει δώσει τις παρακάτω επιρροές, αν μας ακούσετε με προσοχή θα παρατηρήσετε ότι σε κάποια κομμάτια φαίνεται εμφανώς ότι έχουμε επιρροές από τη νοτιοαμερικάνικη κουλτούρα των '60s και '70s.

Οι Rock N' Road στο Facebook

Gimme 10: Ο Γιάννης Ταυλάς για τους αγαπημένους του ελληνικούς δίσκους των '70s

Ο Γιάννης Ταυλάς είναι τραγουδοποιός, συνθέτης, ενορχηστρωτής, πολυοργανίστας, εκπαιδευτικός και παραγωγός.

Γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα, και μεγάλωσε στον Πειραιά. Ξεκίνησε μουσικές σπουδές από μικρή ηλικία, και διαθέτει πτυχία αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας, και διπλώματα κλασικής κιθάρας και σύνθεσης. Έχει γράψει έργα συμφωνικής μουσικής, μουσικής δωματίου, έργα για κιθάρα και πιάνο, καθώς και κύκλους τραγουδιών. Έχει επίσης εργαστεί για το θέατρο, ως συνθέτης αλλά και ως περφόρμερ. Είναι ιδρυτικό μέλος της Alcedo Folk Band από το 2018, μαέστρος της Ανοιχτής Ορχήστρας από το 2021, και εργάζεται στη μουσική εκπαίδευση από το 2010.

Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Τέσσερεις Τριλογίες (2021) και Τραγούδια Μίας Χρήσης (2023). Σε ηχογραφήσεις έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Κότσιρας, Λεωνίδας Μπαλάφας, Φοίβος Δεληβοριάς, Παντελής Κυραμαργιός κ.ά.

Την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου, ο Γιάννης Ταυλάς θα εμφανιστεί στη μουσική σκηνή Σφίγγα (Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, είσοδος από πεζόδρομο Κιάφας 13), παρέα με τον μουσικό και φίλο του Τάσο Δερέσκο, για να παρουσιάσουν τη μουσικοθεατρική παράσταση "Κιθάρα VS Μπουζούκι", που θα είναι γεμάτη χιούμορ, τραγούδια και αναπάντεχες εκπλήξεις.

Με αυτά ως αφορμή, ο Γιάννης Ταυλάς φιλοξενείται στο σημερινό Gimme 10, και αποκαλύπτει τα αγαπημένα του ελληνικά άλμπουμ των '70s.

-----

Δυσκολεύομαι να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις γιατί ψυχαναγκάζομαι έντονα. Πώς είναι δυνατόν να πω μόνο 10(!) αγαπημένους δίσκους, από τόσους πολλούς που μου αρέσουν;! Οπότε αποφάσισα να βάλω κάποιους περιορισμούς στον εαυτό μου για να μην τρελαθώ. Σας παραθέτω τους 10 αγαπημένους μου ελληνικούς δίσκους που βγήκαν τη 10ετία του '70, που θεωρώ ότι είναι γενικά η Χρυσή εποχή του βινυλίου και του μουσικού άλμπουμ ως έργο τέχνης.

1. Ο Μεγάλος Ερωτικός - Μάνος Χατζιδάκις (1972)

Η ευαισθησία του συγκεκριμένου δίσκου όσον αφορά το σύνολο του στίχου, της μουσικής, της ενορχήστρωσης και των ερμηνειών είναι απαράμιλλης ομορφιάς.

2. Διόνυσε Καλοκαίρι Μας - Σταύρος Ξαρχάκος (1972)

Σε αυτόν τον δίσκο νιώθω ότι ο κύριος Ξαρχάκος βρίσκει ένα πιο προσωπικό ύφος, με μία μίξη λαϊκού, παραδοσιακού αλλά και ροκ ήχου. Με καταπληκτικές ερμηνείες του Νίκου Ξυλούρη.

3. Τα Τραγούδια Του Δρόμου - Μάνος Λοΐζος (1974)

Κάθε τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο είναι μια ξεχωριστή ιστορία, που μοιάζει να τις έχει στοιχειοθετήσει ο κουλ θείος σου, για να σου μάθει πέντε πράγματα για τη ζωή.

4. Θητεία - Γιάννης Μαρκόπουλος/Μάνος Ελευθερίου (1974)

Ένα έργο σε 9 μέρη, που έχει επικές διαστάσεις σε βάθος, τραγουδάς τα "Μαλαματένια Λόγια" και νοιώθεις ότι απαγγέλεις όλον τον 20ό αιώνα της Ελλάδας.

5. Καπνισμένο Τσουκάλι - Χρήστος Λεοντής, Γιάννης Ρίτσος (1975)

Συγκλονιστικό έργο, από όλες τις απόψεις. Ο Λεοντής έφτιαξε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας. Οι φωνές του Ρίτσου και του Ξυλούρη είναι πολιτιστική κληρονομιά. Το θεωρώ λαϊκό ορατόριο, που στέκεται δίπλα από το Άξιον Εστί της προηγούμενης δεκαετίας, των Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη.

6. Αχαρνής - Διονύσης Σαββόπουλος (1976)

 Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα έργα της ελληνικής δισκογραφίας. Ένα σύγχρονο μιούζικαλ, πάνω σε μια ελεύθερη απόδοση του έργου του Αριστοφάνη, με ανεξάντλητα ευρήματα του Διονύση Σαββόπουλου.

7. Είμαι Ένας Φτωχός Και Μόνος Καουμπόι - Λουκιανός Κηλαηδόνης (1978)

Ο Λουκιανός με αυτόν τον δίσκο εδραιώνει το ύφος του ως τραγουδοποιός. Αρκετά πρωτότυπος, και ευχάριστος όσο τίποτα άλλο, γίνεται μπαμπάς πολλών μετέπειτα τραγουδοποιών.

8. Φλου - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα (1978)

Αν έπρεπε να δείξω σε κάποιον έναν και μόνο έναν ελληνικό δίσκο Ροκ αυτόν θα διάλεγα.

9. Η Εκδίκηση Της Γυφτιάς - Νίκος Ξυδάκης/Μανώλης Ρασούλης (1978)

Πιστεύω ότι αυτός ο δίσκος είναι ο πρώτος που βγήκε σε αυτό το ύφος που λίγο πολύ αργότερα από τους κόλπους του βγήκαν οι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Ορφέας Περίδης και άλλοι. Επίσης εδώ έχουμε πρώτη φορά την φωνή του Παπάζογλου σε πιο λαϊκά τραγουδίσματα. Σπουδαία φωνή.

10. Ο Σταυρός Του Νότου - Θάνος Μικρούτσικος/Νίκος Καββαδίας (1979) 

Επίσης καινοτομία στην ελληνική δισκογραφία αυτή η δουλειά. Ο Μικρούτσικος γράφει τραγούδια χωρίς ρεφραίν, που μέσα από αυτά νιώθεις να περνάει όλος ο συναισθηματικός πλούτος των στίχων του Καββαδία.

Ο Γιάννης Ταυλάς στο Facebook